Д.П. ЛАТАС
Да, ќе се сложиме дека ВМРО ДПМНЕ на овие избори убедливо ќе победи. Да, ќе се сложиме и дека ќе направи влада и дека шпекулациите на зомбите од Бихаќка дека, и покрај поразот, пак ќе направат влада со сите Албанци против ВМРО ДПМНЕ нема овојпат да помине затоа што, и во таков случај, нема да имаат 61 пратеник.
А, освен тоа, нема математика, логика и интерес противниците на ДУИ од албанскиот кампус да му клекнат на Али Ахмети и со коалиција да го остават да владее. Со време, ќе исчезнат откако тој ќе ги подели на „свои“ и “отпадници“.
Мислам дека лесно ќе се сложиме со сето ова. Но, она што мене ми е тема е: што ќе може ВМРО ДПМНЕ, Мицкоски и екипата околу него, да направи после тоа. Од позиција на власт. Може многу, спремни се, овде е дилемата само за еден детал.
Можности нема многу. Или ќе успее да извади од тиња држава пред стечај, презадолжена, до даска корумпирана со уништени институции, преземена од нарко мафија и подземје кое владее со политичарите, загубена идологија и национален карактер, закана за државна самостојност и нагризени темели на државата како што се семејство, доверба, етика, персоналитет и одговорност.
Или, ако не успее, ќе биде последна влада на државата Македонија каква што ја знаеме. Да, без претерување. Ако ВМРО ДПМНЕ не успее да го оствари задачите претходно набројани следи целосна ерозија на институциите, нацијата и економскиот потенцијал на државата. Едноставно, нема да останат човечки и материјални ресурси, ниту воља и верба, да се продолжи агонијата и следи оставање на државата пред хиените кои ќе решаваат како да се дели и кому да се даде.
Нас, во таков случај, нема никој за ништо да не праша. Ви дадовме децении, имавте време и можности да создадете и организирате држава, покажавте дека немате ни памет, ни знаење ни план ни воља да ја создадете и одржите, ќе биде одговорот од хиентите. И, толку. Има примери за вакви состојби, Украина е последниот пример.
Дали во Европа постои расположение Македонија да ја снема, како држава која сега ја познаваме. Да, во некои битни елити постои и не од вчера, постои 35 години веќе.
Европскиот совет на тогаш Европската заедница, денес Европската унија, на 27 јуни 1992 година ја донесе Лисабонска декларација според која нашата држава нема да биде признаена се додека во нејзиното име биде вклучен терминот „Македонија“.
Идејата не исчезнала. Не се работи тука само за бугарските и албански планови и сојузи, туку и за поширок план кој ни се соопштува од време на време. Дали така и ќе биде, сепак, одлучуваме ние самите. На избори, а и секој ден со своите одлуки.
Прв начин да се уништи држава е создавање и штитење на масовна корупција која, потоа, разурнува институции и државен систем. Втор е етнички и/или верски тензии и трет поддршка за манипулаторите да се инволвираат и уфрлаат во секоја власт без оглед дали биле дел од претходната – да ги има и во следната, за процесот на подривање да не запре со промена на власта. Да има “шарен“ континуитет.
Е, тука е првиот тест за новата влада на ВМРО ДПМНЕ. Дали вирусот на Шарената револуција, генераторот на државниот удар и власта која уследи потоа, ќе се пренесе, преку човечки фактор, и на наредната и, со време, ќе се вдоми а потоа ќе почне со мала настинки па ќе заврши со висока температура, блокада на акциите и колапс. Вирусот се труди да преживее и, потоа, да се префрли на власта која следи. Постои се додека не изумре организмот. Дражавата. Во случајов, Македонија.
Кога зборувам за Шарената револуција, за вирусот и болест на државата, не мислам на иљадници луѓе кои протестирале од причини кои за нив биле оправдани, туку за врхушката од педесетина политичари, новинари, професори, “невладини активисти“ дебело платени со странски пари… кои беа, се, и ќе бидат носители на вирусот кој на времето зарази десетина иљади луѓе на протестите, а потоа стана составен дел од власта која ја урна државноста, институциите и националните содржини.
Шарена врхушка предводена од Заев, Шекеринска, Маричиќ, Димитров, Филипче… и бандата која со потпишување на договорот со Бугарија има кривична одговорност од уставна важност бидејќи државата ја ставила во подредена положба и сега, без нивниот договор кој никому овде не требаше, имаме условен влез во ЕУ.
Да се вратам на темата. Народот кој протестираше и беше заразен од “шарениот вирус“ се оддолжи на својата држава, и го испра гревот, со гласањето на последните локални избори на кои власта загуби и падна во тиња. Следат нови избори, и нова можност да се ослободи обичниот граѓанин од “шарениот срам“, од “шарената банда“ која излажа се што вети, која потоа ги ограби за бар три милијарди евра.
Тие се вирус кој постои со децении, и кога ќе затреба се уфрла во масата граѓани со свои големи пароли и фрази, навлекува следбеници за една а создава и испорачува сосема друга работа. Медиумите и нивниот “невладини сектор“ го одржуваат со пари кои се несфатливо големи за македонски услови, ги тови и велича за да станат јавно влијателни, ги употребува и уфрла кога треба да се заврши потребната задача.
Во првиот бран, за разбивање на македонската економска база, приватизацијата, ги промовираа во политиката ликовите како Денко Малески, Јане Миљовски, Љубомир Фрчковски, Владе Милчин… сите од фамилијата на комунизмот од кој, нели, граѓаните требаше да се откажат ама, нивните синови и внуци да останат на власт.
Се создаваа медиуми товени со државни и соросови пари кои се туркаа на врвот за да обезбедат јавна поддршка. А1 телевизијата е создадена со такви валкани пари, весникот Дневник е создаден во 1996 година со валкани пари на МВР и печатен со пари од фондацијата Сорос за, на тој начин, без комерцијални услови, да бидат форсирани над другите и да создаваат потребна јавна моќ и влијание.
